Vrijdag bel ik de afdeling. Ik lees als mentor en hoor dingen over mijn cliënte die ik niet vertrouw. Nee hoor……. ze heeft gewoon een griepje. Maar dat is op zijn retour. Maandagochtend gaat mijn telefoon, de arts deelt mede dat mevr een dubbele longontsteking heeft, en dat ze dat niet gaat redden. We spreken af haar op comfort beleid te zetten. Geen levensverlengende handelingen, maar alleen zuurstof bij onrust Morfine en Dormicum. Maandag maar even zelf gaan kijken. Familie ingelicht. Hebben al jaren geen contact,omdat mijn cliënte niet de makkelijkste was vroeger. Zijn nu wel betrokken. Maandagavond Morfine opgehoogd was erg benauwd. Dinsdag gaat het rustig . In de avond gaat het slechter.

Ik besluit eerst even te koken en zelf even te eten. Daarna krijg ik een onrustig gevoel dat ik naar haar toe moet. 17.45 uur ben ik er samen met haar dochter. Om 18.00 uur kijken we elkaar aan en ik zeg volgens mij is ze overleden. We wachten nog 2 minuten en het is echt over. Bij mij komt het besef, dat ik in de loop van de jaren heel veel overleden mensen heb gezien. Vaak net te laat. Nu niet, ook mijn eerste keer.

Ook dat moet bij mij even indalen. Heel fijn dat we erbij waren. De verzorging doet de laatste zorg. Nagels worden gelakt parels om,mond half open. Ja,zo was mijn cliënte. We komen met de familie bij elkaar en bespreken het afscheid. Dan heb je te maken met een vrouw voor de opname en na opname . Dan komen ook de verhalen. Mooi is dan ook de spreuk,”bewoners verblijven hier niet, dit is hun huis”. En zo is het ook M blijft lekker thuis en van daaruit brengen we haar weg. Ik heb ruim 7 jaar voor haar mogen zorgen.De cirkel is rond. Hoe mooi is het dat je mensen mag begeleiden tot het allerlaatste eind. #zeerwaardevol