Ik loop de kamer van het verpleeghuis binnen en zie haar liggen voor het raam. Wat ben ik blij dat ze hier ligt. Een week geleden vond de buurvrouw haar onder in de kelder van het appartementencomplex. Ze was op zoek naar haar man, die in het ziekenhuis lag. Koud en stijf en totaal in de war is ze weer naar haar huis gebracht. Dit kon niet langer. Maar ze wilde niet weg.

Met wat overredingskracht en de inzet van velen haar toch kunnen laten opnemen. Ik kom binnen en ze groet mij. “Ik heb u al een keer gezien, is het niet?” Ik antwoord dat ik haar al een aantal keren gezien heb en geef haar een hand. Ik merk dat ze erg koude handen heeft, dus pak haar handen vast. “Wat heeft u lekker warme handen. Wat is het mooi hier!” Ze kijkt naar buiten de tuin in. “Dit lijkt op mijn oude huis, mijn oude kamer was precies zo. Ben ik weer thuis dan?” Ik antwoord: “Ja u bent nu thuis.” “Och wat fijn!”, zegt ze.
Haar ogen vallen dicht en even later hoor ik een klein snurkje. Het is goed zo. Als je dementie hebt en niet meer weet wat er werkelijk aan de hand is, dan is het goed om aan te sluiten bij de belevingswereld van de cliënt.

Dat geeft rust. Wat een pracht mens ligt daar in het bed! Ondenkbaar dat ze dit afgelopen jaar medewerksters van de thuiszorg met een bezem achterna zat en zich niet wilde laten verzorgen. Dat ze alleen maar in haar bed lag en niemand om haar heen wilde hebben.

Nu geniet ze van de vogels en gaat twee keer per week onder de douche en eet iedere dag in de huiskamer. Mentorschap is geweldig om te mogen doen!