Zat ik toch heerlijk te genieten van mijn bijna naar huis moment. Telefoontje, bent u de mentor van mevr …. Ik wil u meedelen dat mevrouw is gevallen en heeft waarschijnlijk haar heup gebroken. But, weer naar Rijnstate Mevr komt zingend de ambulance uit ” ik heb zo’n pijn” “help me dan” 86 jaar dat gun je haar niet. Met haar artrose hand knijpt ze in mijn hand. Gelukkig gaat alles snel, morfine, katheter en foto. Ik kijk op de klok. Zou ik mijn schone-ouders niet naar Friesland brengen, ja echt wel. De verpleging laat me snel de foto zien. Gebroken, is wel heel erg duidelijk. Dan het dilemma, wat doen we,opereren wel of niet, reanimeren, wel of niet. Als toetje is alles bommetje vol in het ziekenhuis. Mevr moet naar Doetinchem, gelukkig komt familie binnen. Als een dolle spring ik op mijn scooter en rij terug naar huis. Beetje jammer dat ik geen jas bij me heb. Nat vlieg ik naar binnen. Wordt op een stoel gezet en moet rustig eten. Daarna op naar Giesbeek de auto terugbrengen en door naar Friesland. Even lekker een kop koffie op de boot. Daarna kletsend en lachend weer in de auto terug. 22.45 uur kom ik het huis in. Spreek de dochter, mevr. ligt op de spoedeisende hulp in Doetinchem en wordt morgen misschien geopereerd. Ik hoef het huis niet meer uit gelukkig. Alleen nog even aan de wandel met de hond. Alles komt in drieën, deze vlieger gaat zeker wel op.