Geen dag is saai. Vanmorgen een mailtje, client van in de 70 klimt met rollator en al over het hek van het verpleeghuis. Wat toch wel een hoog hek is. Adrenaline doet wat met een mens. Dan een telefoontje mijn client van 95 doet de deur niet open. Normaal wel. Politie erbij geen sleutel, dus met het ramding rammen om binnen te komen. Lang verhaal kort. Bij binnentreden staat het mannetje verbaasd boven aan de trap. Had zijn gehoorapparaten niet in. Ikke blij, hij niet uit zijn doen. Kachel stond op zeven deze maar een tikkeltje lager gezet. Even gekletst. Zaken geregeld. Hij vond het wel gezellig. Je maakt wat mee. Life is fun.
Zat ik toch heerlijk te genieten van mijn bijna naar huis moment. Telefoontje, bent u de mentor van mevr …. Ik wil u meedelen mevrouw is gevallen en heeft waarschijnlijk haar heup gebroken. But weer naar Rijnstate Mevr komt zingend de ambulance uit ” ik heb zo’n pijn” “help me dan” 86 jaar dat gun je haar niet. Met haar artrose hand knijpt ze in mijn hand. Gelukkig gaat alles snel, morfine, katheter en foto. Ik kijk op de klok. Zou ik mijn schone-ouders niet naar Friesland brengen, ja echt wel. De verpleging laat me snel de foto zien. Gebroken, is wel heel erg duidelijk. Dan het dilemma, wat doen we opereren wel of niet, reanimeren, wel of niet. Als toetje is alles bommetje vol in het ziekenhuis. Mevr moet naar Doetinchem, gelukkig komt familie binnen. Als een dolle spring ik in mijn auto en rij terug naar huis. Ik vlieg naar binnen. Wordt op een stoel gezet en moet rustig eten. Daarna op naar Giesbeek de auto terugbrengen en door naar Friesland. Even lekker een kop koffie op de boot. Daarna kletsend en lachend weer in de auto terug. 22.45 uur kom ik het huis in. Spreek de dochter van mevr, mevr. ligt op de spoedeisende hulp in Doetinchem en wordt morgen misschien geopereerd. Ik hoef het huis niet meer uit gelukkig. Alleen nog even aan de wandel met de hond. Alles komt in drieën, deze vlieger gaat zeker wel op.