Met het hele behandelteam zitten we bij elkaar. Deze middag buigen we ons over een tweetal vragen.

1. Kan mijn cliënt die door een halfzijdige verlamming slikproblemen heeft alleen op zijn kamer eten?

2. Kan mijn cliënt ondanks zijn roekeloze rijgedrag in het verleden, rijlessen volgen in een elektrische rolstoel om zo zijn leefwereld wat groter te maken?

Bij de eerste vraag zeg ik als een eerste reactie: “Nee, dat moeten we niet doen”. Slikproblemen en dan zonder toezicht eten is vragen om problemen.

Maar als ik naar mijn cliënt kijk, dan denk ik daar toch anders over. Voor mij zit een artistieke man die voor zijn hersenbloeding frank en vrij in het leven stond. Die altijd op zichzelf was en zelf bepaalde wat goed voor hem was. Deze man kreeg op jonge leeftijd een hersenbloeding en kon daar heel moeilijk zijn weg in vinden. Kort daarna kreeg hij nog een tweede hersenbloeding erover heen. Sinds zijn opname is hij steeds aan het strijden voor zijn vrijheid. Ik noem dat autonoom willen zijn. Deze cliënt heeft autonomie nodig om zich te kunnen handhaven met alles wat zijn handicap met zich meebrengt. Tijdens het eten op de groep voelt hij zich zo bekeken dat hij de gekste dingen doet om te verdoezelen dat hij zich kan verslikken of verslikt. Hij kan niet in alle rust eten. Daar nemen andere bewoners aanstoot aan, wat hem weer in een lastig pakket brengt. Om deze vicieuze cirkel te doorbreken, dring ik als mentor aan om hem toch de warme maaltijd op zijn kamer te laten eten. Het behandelteam is huiverig, mede omdat de aansprakelijkheid als het misgaat zwaar meeweegt in het wel of niet toestaan van het alleen eten op zijn kamer.

We spreken af dat de bel binnen handbereik ligt, de verzorging controleert voor het eten zijn kleding en na het eten ook. Tevens bieden we hem geen eten aan, wat het slikgevaar doet toenemen. Dat rapporteren ze elke dag. Ik teken een verklaring dat het slikgevaar wordt geaccepteerd en sluit dit ook kort met de dochter van mijn cliënt. We spreken een maand af waarin we hem zorgvuldig monitoren en bespreken dit ook met mijn cliënt. Alleen als hij instemt met deze kaders kan hij eten op zijn kamer. Hij stemt in. Binnen de gestelde kaders gaat het prima met mijn eigenwijze, leuke, vriendelijke cliënt. Hij zal nooit een nette eter worden, maar uit de rapportages blijkt dat hij prima eet op zijn kamer. Weer een stukje vrijheid erbij.

Als we deze vraag hebben beantwoord is vraag twee een makkie. We kunnen ervoor kiezen om hem geen rijlessen te laten volgen om zo al het gevaar tot het minimum te beperken. Of we kunnen hem het hele pakket laten volgen. Twee mogelijkheden. Hij slaagt en wij hebben alle risico’s daarmee ondervangen,of hij zakt en we moeten gaan kijken naar een wat lichtere met eén hand te bewegen rolstoel. Waarbij hij wel wat verder weg kan, maar geen brokken kan maken. Soms zit het behandelteam aan de voorzichtige kant. Terwijl ik als mentor vaak kijk naar de mogelijkheden van de cliënt. We besluiten hem toch het volledige lessen pakket en examen aan te bieden. Als hij slaagt wordt zijn wereld weer een stuk groter. Mijn cliënt heeft dit nodig, dit is zijn kwaliteit van leven. Mocht dit niet lukken dan hebben we, hoe hard het ook klinkt, weer iets wat hij op zijn lijst van mogelijkheden moet afstrepen. Dat is ook een stuk verwerking. Gelukkig slaagt hij met vlag en wimpel. Weer een stukje vrijheid erbij.

Als mentor ga je soms aan je eigen veilige gevoel voorbij om letterlijk even in de schoenen van je cliënt te staan. Soms moet je als mentor ook beslissingen durven nemen waar je van te voren de uitkomst niet helemaal van kan voorspellen. Soms is  het, samen met het behandelteam, zoeken naar de juiste kwaliteit van leven. Soms begeef ik mezelf op de grens voor het levensgeluk van mijn cliënt. Dat blijft altijd een uitdaging……..